BU HİKAYEYİ HEP HATIRLAMANIZ DİLEĞİYLE...

webhatti.com'dan alıntıdır...
"Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş. Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, “Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm.” demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş:
“Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?”
Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş..."

Bunu okuyunca o kadar üzüldüm ki...Bir yandan da düşündüm, gerçekten çocuk büyütürken zaman zaman sabrımız taşabiliyor.Karşınızda herşeyiyle size muhtaç olan yavrunuzun önce küçük olduğunu , hayatı bir öğretmen gibi ona öğreteceğimizi ve sanırım anlayışlı olmamız gerektiğini hep hatırlamamız gerekiyor...